Kamienica powstała na przełomie XV i XVI wieku tuż przed wieżą katedry, w zaułku przy Placu Katedralnym. Przy budowie wykorzystano mur miejski: dom dostawiono do muru obronnego. Najprawdopodobniej kamienica została kupiona oraz przebudowana przez rodzinę Mikołajowskich. Wnętrze domu zawiera elementy z przełomu XV i XVI wieku, takie jak oryginalną renesansową kamieniarkę otworów okiennych oraz dekorację sgraffito (warstwowe malarstwo ścienne), charakterystyczną dla epoki. 
Budynek posiada wiele oryginalnych detali architektonicznych. Do najciekawszych należy zaliczyć portale: wejściowy i dwa wewnątrz budynku oraz tablice erekcyjne na zewnątrz i wewnątrz budynku. Pierwszy z kamiennych rzeźbionych portali z herbem Kościesza w nadprożu, mieści się w wejściu głównym. Herb ów stawia pod znakiem zapytania czas powstania budynku. Według napisów na tarczach herbowych we wnętrzu i na elewacji frontowej, dom wzniesiony został w 1524 roku przez Jana Mikołajowskiego herbu Gryf. Jednak według informacji z 1527 roku dom Mikołajowski zwany był dawniej „Kornuszowskim”, a herb Kościesza w portalu wejściowym, nie jest związany z rodziną Mikołajowskich. Następne dwa rzeźbione portale znajdują się w sieni na parterze – jeden zakończony łukiem w kształcie „oślego grzbietu”, a drugi w formie „ściętego trójliścia”. Kolejne portale na piętrze są typu wawelskiego, przypisywane Benedyktowi Sandomierzaninowi. Ostatni portal, renesansowy, znajduje się w przejściu do następnej kamienicy.
Od 1930 roku w kamienicy działał Powiatowy Ośrodek Zdrowia oraz Muzeum Higieny.
W galerii Muzeum Diecezjalnego znajduje się najstarszy w polskim malarstwie tablicowym cykl pasyjny – osiem scen Męki Pańskiej zakomponowanych na odwrotach skrzydeł tryptyku z Ptaszkowej z lat 1430–1440.