Wieś Wola Radziszowska powstała około 1234 roku pod nazwą Bynpachow. Od 1286 roku należała do klasztoru benedyktynów w Tyńcu. Po spaleniu przez Tatarów opustoszała, odrodziła się w 1456 roku jako Brunaczowa Wola. Na początku XIV wieku na jej miejscu powstała nowa osada, od XVI wieku nazywana Wolą Radziszowską.

Późnogotycki kościół wzniesiono w 1440 roku, wieżę dobudowano w 1562 roku. To świątynia z drewna modrzewiowego, zrębowa, oszalowana pionowymi deskami, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium z zakrystią. Kwadratową wieżę konstrukcji zrębowej, o pochyłych ścianach z izbicą, kryje hełm ostrosłupowy z czterema narożnymi wieżyczkami i obiegają oszalowane, podcieniowe soboty. Stromy, jednokalenicowy dach nad prezbiterium i nawą, z wieżyczką sygnaturką z ażurową latarnią i cebulastym hełmem, oraz hełm wieży pokryto gontem.

Wnętrze świątyni kryje strop płaski. Ściany i stropy zdobią polichromie figuralne z 1893 roku oraz na ścianach apostołowie z 1747 roku. Na profilowanej belce w ostrym łuku tęczy widać późnogotycki krucyfiks z XVI wieku. Barokowy ołtarz główny z XVII wieku zdobi obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, namalowany na desce w krakowskim warsztacie w 1462 roku. Do dziś wizerunek Madonny zachował się w oryginalnej formie bez przemalowań. Późnorenesansowe ołtarze boczne z 1636 roku są bogato zdobione, w jednym znajduje się cenny obraz świętej Anny Samotrzeciej. Jest też barokowa ambona z XVIII wieku, barokowe organy z 1700 roku, kamienna chrzcielnica z XVIII wieku, ławki z XIX wieku, fotel celebransa z XVIII lub XIX wieku oraz dzwon z 1567 roku.

Kościół otaczają wiekowe drzewa i drewniane ogrodzenie. Świątynia znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.