Kaplicę ufundował i zaprojektował Józef Szalay, polski wydawca pochodzenia węgierskiego i urzędnik galicyjski, uznawany za twórcę szczawnickiego uzdrowiska, które odziedziczył po ojcu Stefanie Szalayu i zainicjował jego całkowitą przebudowę. Kaplicę w latach 1844–1847 zbudowano w Parku Górnym, na prośbę kuracjuszy, którzy nie mogli pomieścić się w małym drewnianym kościółku znacznie oddalonym od uzdrowiska. Poświecono ją w 1847 roku.

Neogotycką kaplicę zbudowano z białego kamienia na planie prostokąta, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Na blaszanym dachu dwuspadowym, z trójpołaciowym zakończeniem nad prezbiterium, wznosi się wieżyczka na sygnaturkę kryta dachem namiotowym z trójkątnym przyczółkiem. Elewacje zdobi pseudoboniowanie. Fasadę wieńczy trójkątny, schodkowy szczyt ze szkarpami w formie niskich wieżyczek z gzymsami i latarniami. Do jednoprzestrzennego wnętrza ze sklepieniem kolebkowym prowadzi ostrołukowy portal. Nad wejściem znajduje się napis – Bogu. Ściany we wnętrzu zdobi profilowany gzyms i polichromia patronowa, na bocznych ścianach widać duże, gotyckie okna, a nad ołtarzem i drzwiami okrągłe okienka.

Pierwotnym wyposażeniem kaplicy były dary rodziny i przyjaciół Józefa Szalaya oraz kuracjuszy. Relikwię drzewa z Krzyża Świętego podarował świątyni Kostkowski. W neogotyckim ołtarzu Zbawiciela Świata z 1848 roku, znajduje się olejny obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, dzieło Józefa Szalaya lub Konrada Coghena. Wewnątrz są też trzy marmurowe tablice fundacji Józefa Szalaya i Onufrego Trembickiego, poświęcone członkom rodziny Szalayów – Stefanowi, Józefinie i Józefowi.

Obok kaplicy rośnie stary modrzew będący pomnikiem przyrody.