Kościół wybudowany został w latach 1651–1656 z drewna modrzewiowego. W 1728 roku do prezbiterium dobudowano murowaną kaplicę. Świątynia przeszła dwukrotnie gruntowny remont, w XIX i XX wieku. W 1901 roku dostawiono wolno stojącą wieżę do korpusu, a mniej więcej 30 lat później wybudowano kaplicę murowaną pod wezwaniem Matki Bożej Bolesnej. Dachy zostały przebudowane i wzbogacone o nową wieżyczką na najmniejszy dzwon (sygnaturkę). 

Kościół usytuowany jest w centrum wsi, otoczony kręgiem starych drzew i murem z łamanego kamienia. Słup morowy, postawiony dla ochrony przed klęskami i epidemiami, stoi na placu przykościelnym i pochodzi z 1758 roku, a przedstawia Maryję Pannę w otoczeniu orędowników. Druga rzeźba to kamienny krucyfiks z 1857 roku. Przy kościele znajduje się  cmentarz. Najstarszy zachowany nagrobek pochodzi z końca XIX, kolejne z początku XX wieku. 

Kościół wyróżnia się wyjątkową klasą artystyczną i autentyzmem zarówno architektury, jak i właściwie kompletnego i nieprzekształconego bogatego wystroju oraz wyposażenia wnętrza. Zachowały się nie tylko polichromie, ołtarze, ambona czy organy, ale również takie elementy, jak kamienna posadzka czy drewniane polichromowane ławki i drzwi. Dużą wartość posiadają unikatowe w skali światowej, wciąż użytkowane, zasłony wielkopostne. Są to płótna lniane malowane temperą, służące do zasłaniania ołtarzy w okresie Wielkiego Postu. Równie unikatowe są zabytkowe XVIII-wieczne jasełka, dekoracja bożonarodzeniowa – deseczki z naklejonymi obrazkami wykonanymi akwarelą. Zachował się ponadto dzwon z 1652 roku, dar króla Ferdynanda IV Habsburga.

W roku 2000 kościół typowany był do wpisu na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Ostatecznie uznano go za pomnik historii. Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.