Budowę dworku rozpoczął twórca uzdrowiska w Szczawnicy, Józef Szalay w 1875 roku. Ukończono go w 1884 roku według projektu krakowskiego architekta Macieja Moraczewskiego. Był to modrzewiowy dwór kryty gontem, zdobiony galeryjkami, gankami, lukarnami i wieżyczkami. Znalazła się w nim sala balowa na 500 osób z galeriami dla widzów i muzyków, sala widowiskowa ze sceną, restauracja, cukiernia i sala fortepianowa, czytelnia, sala bilardowa, salon fryzjerski i sklepy oraz studio fotograficzne Awita Szuberta, malarza i fotografa Tatr. Na werandzie z podcieniami goście pili kawę. W XIX wieku dworek był centrum kulturalno-rozrywkowego życia Szczawnicy. Występowali tu znani artyści: Helena Modrzejewska, Mieczysław Frenkiel, Aleksander Zelwerowicz, Ludwik Solski, Juliusz Osterwa czy Stefan Jaracz. Odbywały się spotkania autorskie z Marią Konopnicką, Henrykiem Sienkiewiczem, Bolesławem Prusem, Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem czy Adamem Asnykiem. W 1909 roku właścicielem budynku został hrabia Adam Stadnicki. Po II wojnie światowej w 1948 roku upaństwowiono uzdrowisko i dworek, w latach 1959–1962 umieszczono w nim zbiory Muzeum Pienińskiego. Pod koniec 1962 roku budynek spłonął do fundamentów. W 2005 roku spadkobiercy hrabiego Adama Stadnickiego odzyskali dawny majątek uzdrowiska i rozpoczęli odbudowę dworu, która trwała w latach 2008–2011 i prowadzona była na podstawie posiadanych fotografii. Odtworzono bryłę budynku oraz regionalne rzeźbienia w drewnie i malowane ornamenty. Dziś jest to multifunkcjonalne centrum kulturalno-biznesowe dysponujące nowoczesnymi systemami multimedialnymi, oświetleniowymi i dźwiękowymi. Dworek zmienia charakter stosownie do odbywających się imprez i ponownie stał się miejscem niezwykłych wydarzeń artystycznych, kulturalnych, imprez i uroczystości.