Góralska chata zbudowana przez Joachima Gąsienicę-Sobczaka w 1830 roku, to jeden z najstarszych zachowanych w mieście drewnianych budynków. Około 1870 roku chatę rozbudowano, dodano tylną sień, komorę, izbę oraz frontowy czterokolumnowy ganek ze szczytem zdobionym „słoneckiem”. To drewniana chałupa na planie prostokąta, częściowo podpiwniczona, kryta półszczytowym dachem gontowym. Szczyty, z okienkami doświetlającymi poddasze, zdobią motywy jodełki, na kalenicy dachu i ganku rzeźbione pazdury. Do 1975 roku dom należał do spadkobierców rodziny, którzy sprzedali ją Muzeum Tatrzańskiemu na mieszkania. W latach 1978–1980 w czasie remontu chaty wymieniono fundamenty, zniszczone elementy konstrukcyjne, belki zrębu i pokrycie dachu. W 2008 roku zaadaptowano ją na cele muzealne, wymieniono mszenie budynku, założono nowy dach gontowy, ogrzewanie geotermalne i oświetlenie, urządzono recepcję, toalety, dostosowano obiekt dla osób z niepełnosprawnościami, i już w 2009 roku otwarto oddział muzeum ze stałą wystawą pokazującą korzenie stylu zakopiańskiego, wyposażenie góralskiej chałupy i gromadzone pod koniec XIX wieku kolekcje etnograficzne.

Wystawa znajduje się w dwóch izbach od frontu. Izba czarna, w której koncentrowało się życie góralskiej rodziny, urządzona jest najstarszymi eksponatami tak jak izby w drugiej połowie XIX wieku. W reprezentacyjnej izbie białej eksponowana jest kolekcja Marii i Bronisława Dembowskich, tworzona w latach 1886–1893 i przekazana muzeum w 1922 roku. Są tu ozdobne w formie i bogato zdobione: obrazy na szkle, ceramika, łyżniki, rzeźby, stroje, sprzęty pasterskie, które inspirowały Stanisława Witkiewicza w tworzeniu stylu zakopiańskiego.