Polski park narodowy utworzony w 1954 roku na terenie województwa dawniej zwanego krakowskim. Znajduje się w Polsce południowej, w powiecie suskim i nowotarskim (województwie małopolskim) przy granicy ze Słowacją.
Na obszarze Babiogórskiego Parku Narodowego, liczącym 3393,34 ha powierzchni, w celu zachowania dziedzictwa przyrodniczego stosuje się trzy rodzaje ochrony: ścisłą, czynną i krajobrazową. Ochroną ścisłą objęta jest blisko 1/3 Parku, czyli 1125,82 ha. W skład obszaru ochrony ścisłej wchodzą: piętro halne, piętro kosodrzewiny, górnoreglowy bór świerkowy oraz fragmenty lasów regla dolnego. W masywie najwyższym wierzchołkiem jest Diablak (1725 m n.p.m.). Przez grzbiet Babiej Góry biegnie Europejski Dział Wodny. Oznacza to, że wody spływające z północnych stoków masywu trafiają do Bałtyku, a te z południowych – do zlewiska Morza Czarnego. Doskonale zachowana wysokogórska przyroda, z kompletną strefowością, była powodem włączenia Babiogórskiego Parku Narodowego do sieci Natura 2000, a w 1977 roku do uznania go przez UNESCO za rezerwat biosfery. Do tych ostatnich zaliczane są jedynie tereny unikatowe w skali świata, niezakłócone działalnością człowieka. Duże wyniesienie masywu Babiej Góry, a tym samym zróżnicowanie warunków klimatycznych, sprawia, że występują tu piętra roślinne analogiczne do pięter w górach wysokich, np. w Tatrach. Wspaniałe lasy porastające dolne partie pasma (regiel dolny) są pozostałością prastarej, naturalnej puszczy karpackiej.