Kościół wzniesiony w latach 1887–1900 z fundacji Jędrzeja Kramarza, to unikalny zabytek podhalańskiej architektury będący efektem determinacji fundatora. Pobożny góral Jędrzej Kramarz postanowił, że wieś ma mieć własną parafię. Sporządził plany budowy kościoła, przeprowadził akceptacją projektu u kościelnych władz. Pokonał opór księdza z sąsiedniej parafii, petycjami i wizytami bukowian wymusił zgodę diecezji na budowę, co pociągało za sobą obowiązek zebrania ogromnych funduszy niezbędnych do funkcjonowania parafii. Pieniądze zebrane zostały przy wsparciu włodarzy Bukowiny. Od tego czasu Jędrzej Kramarz był cieślą, architektem, kowalem, murarzem, snycerzem i budowniczym, choć nie kształcił się w żadnym z tych zawodów. Był góralskim samoukiem, narysował projekt, wyrabiał cegły, obrabiał drewno, strugał gonty i stawiał więźbę. Po kilkunastu latach budowy wykonał też ołtarze i wyrzeźbił ludowe figury świętych.

Kościół oddano do użytku w 1887 roku. Od 1982 roku świątynia użytkowana była sporadycznie. Generalny remont po pożarze przeprowadzono w latach 1994–1995. Dziś w kościele nie odbywają się msze. Obok stoi nowy, murowany kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa z lat 1974–1982, projektu Wojciecha Pietrzyka, architekturą nawiązujący do strzelistych, tatrzańskich turni.

Stary kościół to budowla częściowo drewniana, jednonawowa z wieżą zwieńczoną ostrosłupowym hełmem. Nawa i prezbiterium świątyni są murowane i biało otynkowane, co ładnie kontrastuje z pozostałymi, drewnianymi częściami budowli konstrukcji zrębowej, oszalowanymi deskami. Kościół kryje dach gontowy. Przed wejściem stoją figury świętych wyrzeźbione przez Jędrzeja Kramarza.

Wnętrze kryje pozorne sklepienie kolebkowe. Ściany i strop zdobi polichromia figuralna z 1937 roku, dzieło Pawła Palke. Warto zwrócić uwagę na drewniane ołtarze z 1907 roku, w ołtarzu głównym znajduje się figura Serca Pana Jezusa, a w bocznych obrazy Matki Boskiej i świętego Józefa.