Cerkiew wzniesiono w 1861 roku w pobliżu miejsca po nieistniejącej cerkwi z XVIII wieku, którą prawdopodobnie przeniesiono na Słowację.

To świątynia drewniana konstrukcji zrębowej o ścianach szalowanych gontem, trójdzielna, składająca się z zamkniętego trójbocznie prezbiterium z zakrystią, szerokiej nawy z babińcem i słupowej wieży. Dachy kryte blachą, namiotowe, kalenicowe i wielopołaciowe, w dolnych partiach są łamane uskokowo. Wieńczą je wieloboczne wieżyczki z pozornymi latarniami. Wieżę o pochyłych ścianach z nadwieszaną izbicą kryje hełm namiotowy z sześcioboczną, pozorną latarnią.

Cerkiew remontowano w latach 1916–1917 i w drugiej połowie XX wieku. We wnętrzu płaskie stropy i ściany pokrywa ornamentalna polichromia z początku XX wieku. Rokokowo-klasycystyczny ikonostas z XIX wieku zawiera ikony z 1895 roku autorstwa Antoniego i Michała Bogdańskich. Kilka ikon z 1873 roku jest dziełem Victorina Zompfa z Bardiowa, dwie ikony z XVIII wieku pochodzą prawdopodobnie z dawnej cerkwi, to Chusta świętej Weroniki i święty Mikołaj. Z XIX wieku jest ołtarz główny z baldachimem, dwa ołtarze boczne i malowana ambona. Zachowały się też krzyże procesyjne i feretrony.

Teren przycerkiewny otacza murek z kamienia polnego i starodrzew z pomnikowymi lipami w wieku 100 lat. Wolnostojącą, słupowo-ramową dzwonnicę, ze ścianami na dole szalowanymi gontem, na górze ażurowymi, kryje gontowy dach namiotowy.

W cerkwi jest siedlisko zagrożonych wyginięciem nietoperzy podkowców małych.

Zabytek znajduje się na Szlak Architektury Drewnianej