Cerkiew w typie zachodnio-łemkowskim zbudowano w 1863 roku na miejscu świątyni zniszczonej przez pożar z 1673 roku. Odnowiono ją w 1929 roku, a następnie w 2011 roku remontowano dach w ramach akcji ochrony rzadkiego w Europie gatunku nietoperza – podkowca małego, którego kolonia rozrodcza znajduje się na poddaszu. Prace prowadzono w czasie gdy podkowce małe zimowały w jaskiniach.

To drewniany budynek konstrukcji zrębowej, o ścianach pokrytych gontem, jednonawowy, trójdzielny z węższym od nawy prezbiterium, bez zakrystii. Wieża konstrukcji słupowo-ramowej ma pochyłe ściany i pozorną izbicę w przedłużeniu babińca. Dachy, namiotowy i kalenicowy wielopołaciowy oraz dwuspadowy, na dole łamane uskokowo, są podbite gontem i kryte blachą. Wieńczą je trzy baniaste wieżyczki z pozornymi latarniami.

W nawie i prezbiterium widać kopuły namiotowe, w babińcu strop płaski. Wyposażenie cerkiewne pochodzi głównie z XIX wieku. Wnętrze zdobi polichromia ornamentalno-figuralna z końca XIX wieku. Rokokowo-klasycystyczny ikonostas powstał na przełomie XVIII i XIX wieku, sześć ikon w 1895 roku namalował lub przemalował Antoni Bogdański. Najcenniejsza jest ikona "Ukrzyżowanie i złożenie Chrystusa do grobu".

Cerkiew znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej w Małopolsce.