Autorem projektu był Jan Tarczałowicz. Kościół posiada konstrukcję zrębowo-słupową. Bryła świątyni jest trzynawowa z transeptem. Góruje nad nią wieża wzniesiona na konstrukcji szerokiego, kamiennego przedsionka, nakryta iglicą i ostrosłupowym hełmem. Stylistycznie budowla nawiązuje do gotyckich, drewnianych kościołów Podhala.

W latach 1920–1932 stopniowo ozdabiano świątynię, fundując kolejne ołtarze i elementy zdobiące wnętrze. Wnętrze kościoła nakryte jest pozornym sklepieniem kolebkowym, wspartym na dekoracyjnych podporach. Całość zdobi oryginalna polichromia, nawiązująca do sztuki wschodniej, wykonana w 1966 przez krakowskich artystów Teresę Stankiewicz i Witolda Damasiewicza. Ołtarz główny został wykonany w stylu neoromańskim w 1920 roku. Umieszczono w nim obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Neoromański charakter mają także ołtarze boczne, wybudowane w roku 1932. Ciekawym elementem wyposażenia świątyni jest również kamienna chrzcielnica zwieńczona pokrywą, na której siedzi gołąb, symbolizujący Ducha Świętego, ambona wykonana z drewna i ozdobiona płaskorzeźbami, przedstawiającymi Chrystusa Dobrego Pasterza oraz Ewangelistów oraz  8-głosowe organy, wykonane w 1930 roku w firmie Rieger. Na placu przed kościołem znajduje się wolno stojąca dzwonnica, na której wiszą trzy dzwony.

Obiekt znajduje się na Małopolskim Szlaku Architektury Drewnianej.