Początki parafii sięgają XIII wieku i wiążą się z rycerskim rodem Radwanitów, osadzonym przez Konrada Mazowieckiego wzdłuż granicy księstwa śląskiego w latach 1227–1243. Pierwsza wzmianka o parafii z plebanem Mathiusem pochodzi z 1325 roku. Kościół z drugiej połowy XVI wieku użytkowali też Socynianie, zwolennicy jednego z nurtów reformacji. Świątynię, zniszczoną w czasie potopu szwedzkiego i odbudowaną w XVIII wieku, remontowano w latach 1899–1903 z inicjatywy właściciela wsi Mieczysława Jakubowicza, następnie w latach 90. XX wieku.

To kościół drewniany, konstrukcji zrębowej, oszalowany pionowymi deskami. Składa się z kwadratowej nawy z kruchtą i krótkiego, trójbocznie zamkniętego prezbiterium z zakrystią. Nawę i prezbiterium kryją oddzielne, blaszane dachy wielopołaciowe. Nad nawą wznosi się barokowa wieżyczka na sygnaturkę z latarnią z 1773 roku.

Ściany i stropy kościoła pokryte są dekoracją malarską złożoną z motywów figuralnych i geometrycznych wykonaną w latach 1899–1903. W świątyni znajdują się trzy ołtarze późnobarokowe. W ołtarzu głównym umieszczony jest barokowy obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem (Sosnowieckiej) w typie Madonny Apokaliptycznej z przełomu XVI/XVII wieku, czczony od wieków jako cudowny i łaskami słynący. Pielgrzymują do niego wierni corocznie w dniu 12 września. W ołtarzach bocznych umieszczone są kopie skradzionych, barokowych obrazów „Święty Antoni Padewski z Dzieciątkiem” i „Święta Małgorzata”. Pod posadzką znajdują się renesansowe, kamienne płyty nagrobne rodu Strzałów z XVI wieku. Na stropie nawy głównej znajduje się m.in. strop z przedstawieniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz dwa kartusze z herbem rodziny Jakubowiczów, ówczesnych właścicieli Sosnowic. Nad nawą znajduje się "barokowa" budowla, wieżyczka z latarnią dobudowana w XVII wieku.

Przed kościołem stoi kamienna figura Matki Boskiej Różańcowej z XIX wieku.

Świątynia znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.