Pierwsza wzmianka o parafii świętego Klemensa w Radoczy pochodzi z 1350 roku. Około 1430 roku oddziały husyckie zniszczyły świątynię, a w 1535 roku ukończono budowę nowej. W czasach reformacji, w latach 1568–1598, właściciel wsi Jerzy Ajchinger przekazał drewniany kościół ewangelikom kalwińskim i zamienił go na zbór. Dopiero w 1624 roku kościół zwrócono katolikom. W czasie rozbiorów w latach 1770–1804, kościół restaurowano z polecenia właścicielki wsi Justyny Żarnowieckiej. W 1897 roku na dachu postawiono wieżę-sygnaturkę. W 1913 roku kościół gruntownie modernizowano, postawiono też nową wieżę. W 1980 roku stan techniczny kościoła wymusił jego rozbiórkę, prace trwały w latach 1981–1985, z budowli pozostawiono jedynie cztery oryginalne słupy nośne wieży.

To orientowana świątynia drewniana o konstrukcji zrębowej, z wieżą słupową o pochyłych ścianach, zwieńczoną hełmem iglicowym. Składa się z wydłużonej nawy i węższego, wielobocznie zamkniętego prezbiterium, do którego dobudowano kaplicę i murowaną zakrystię na przedłużeniu osi szerszej nawy. Prezbiterium i nawa kryje wspólny jednokalenicowy dach.

Nawę i prezbiterium kryje strop płaski z zaskrzynieniami opartymi na słupach. Z dawnego wyposażenia przetrwały trzy barokowe ołtarze i prospekt organowy z XVIII wieku. W ołtarzu głównym z lat 1865–1870 widnieje barokowy obraz Przemienienia Pańskiego, za nim znajduje się obraz Matki Bożej Łaskawej namalowany na desce. Ambonę w 1882 roku wykonał Jędrzej Sikora, sprowadzono też relikwiarz papieży męczenników świętych Klemensa i Feliksa. W ołtarzach bocznych umieszczono obrazy Serca Pana Jezusa z 1884 roku i Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Jest tu też obraz Matki Bożej Bolesnej w formie Piety, dzieło nieznanego malarza z 1794 roku.