Wieś rycerską w 1320 roku założył kasztelan krakowski Nawoj herbu Topór. Murowany dwór w latach 1560–1590 wybudował Piotr Nawojowski. Jego następnymi właścicielami byli Braniccy, w latach 1601–1713 Lubomirscy, potem dwór kilkakrotnie zmieniał właścicieli, aż w 1799 roku stał się własnością hrabiego Franciszka Stadnickiego, którego potomkowie rozbudowali go i w czasie remontu w 1840 roku, po dołączeniu nowej oficyny gospodarczej zmienili w rodową rezydencję. W 1852 roku zamek spłonął, odbudował go i przebudował w formie pałacu architekt Adolf Szyszko-Bohusz. W latach 20. XX wieku Adam Stadnicki przeprowadził gruntowny remont pałacu.

W czasie II wojny światowej w pałacu stacjonowały wojska niemieckie. W 1945 roku majątek przejęło państwo, od 1982 roku było w nim Państwowe Technikum Hodowlane, a do niedawna Małopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego oraz Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

W 2013 roku spadkobiercy odzyskali majątek i obecnie w pałacu trwają prace remontowe. Ma w nim powstać Domu Pracy Twórczej prowadzący działalność kulturalno-naukową oraz centrum konferencyjno-naukowo-biznesowe i hotelowo-gastronomiczne z restauracją, herbaciarnią i winiarnią.

Pałac składa się z dwóch prostopadłych skrzydeł, z których starsze to renesansowy dwór Piotra Nawojowskiego o bardzo grubych murach, dwupiętrowy z przyporami, narożnymi wieżyczkami, kamiennymi schodami z tarasem i ozdobną, maswerkową balustradą. W piwnicach zachowały się kamienne sklepienia kolebkowe z lunetami, poza tym renesansowe i neogotyckie obramienia drzwi i okien, kaflowe zdobione piece z XIX wieku, renesansowy kominek z białego marmuru z XVI wieku, parkiety, polichromowane stropy i plafony oraz fryzy z medalionami, a także drewniane szafy kątowe z XVIII wieku na parterze.

Dwór z nowym skrzydłem łączy sześciokondygnacyjna wieża w stylu romantycznego neogotyku, zbudowana w 1881 roku według projektu Kuhna. Skrzydło ma układ trzytraktowy z ryzalitem, część przylegająca do wieży pochodzi z XVII wieku. Całość po przebudowach na przełomie XIX i XX wieku ma charakter modernistyczno-neogotycki. W latach 30. XX wieku na parterze była kancelaria hrabiego Adama Stadnickiego, nad nią ogród zimowy ze szklonym dachem, na piętrze biblioteka i salon, wyżej pokoje. Drzwi, okna, boazerie, portale, kominki i piece pochodzą z XIX wieku. Z XVIII wieku zachowały się rokokowy piec z XVIII wieku w sali balowej i drzwi z dekoracją snycerską. Podczas prac w konserwatorskich odkryto malowidła przedstawiające muzy na tle pejzażu pochodzące z około 1840 roku.

Poddasze pałacu wyremontowano na potrzeby chronionych gatunków nietoperzy, które mają tu letnią kolonię rozrodczą i są otoczone opieką chiropterologa.

Pałac otacza założenie parkowe z 1840 roku, dzieło Edwarda Stadnickiego. Rosną w nim platany, tulipanowiec i dęby czerwone zasadzone w latach 40. XIX wieku i inne ciekawe drzewa i krzewy. Część leśna parku zostanie uporządkowana, będzie też odtworzony ogród angielski.