W XVIII wieku majątek z drewnianym dworem znajdował się w rękach Potockich. Na początku XIX wieku stał się własnością Dobrzyńskich, a następnie Męcińskich, którzy przy budowie pałacu w latach 1885–1892, wykorzystali fundamenty drewnianego dworu. W 1896 roku Helena Męcińska, córka hrabiego Józefa, wniosła majątek w wianie Janowi Zborowskiemu i w rodzinie Zborowskich pozostał on do 1945 roku. Po wyrzuceniu właścicieli przez władze komunistyczną, pałac rozgrabiono, a majątek rozparcelowano. W pałacu urządzono szkołę podstawową, później instytucje i urzędy. Od 1988 roku znów znajdowała się w nim szkoła. To murowany, piętrowy gmach w stylu neorenesansowym, kryty wysokim czterospadowym dachem z czterokondygnacyjną, kwadratową wieżą z ostrosłupowym hełmem. Od strony ogrodu pałac urozmaica taras z kamienną balustradą i schodami. Na zewnątrz budynek zdobi graffiti (technika dekoracji ścian), kartusze herbowe i kolorowa dachówka na wieży. Równie interesujący wystrój ma kilka z szesnastu pomieszczeń pałacyku: reprezentacyjny hal wejściowy mieszczący prowadzące na piętro drewniane schody, jadalnia, salony, gabinety, sypialnie. Zdobią je drewniane stropy o profilowanych, polichromowanych belkach i pokryte dekoracją stiukową plafony z podkolorowanymi fasetami, wielobarwne piece kaflowe, profilowana stolarka drzwi i okien oraz posadzki. Są to tylko ostatki ich wspaniałego niegdyś wystroju i wyposażenia. Bowiem w czasach, gdy w pałacyku mieszkali Męcińscy, a później przez pół wieku Zborowscy, prezentował się niczym wielkopańska rezydencja. Pałac otacza park z XIX wieku ze starymi drzewami, bazujący na geometrycznym ogrodzie włoskim. Opada on dwoma tarasami z parterem ogrodowym, alejami, kręgiem altanowym i kopcem. Od bramy prowadzi alejka obsadzona krzewami, zakończona kolistym podjazdem.