Pierwszy dom narożny zabudowano w tym miejscu już w XIV wieku. W XV wieku w jego sąsiedztwie stanęły gotyckie kamienice, które przed 1725 rokiem przejął Michał na Zakliczynie Jordan. Około 1742 roku na zlecenie Stefana Jordana rozpoczęto przebudowę kamienic na barokową rezydencję, według projektu Francesco Placidiego. Dokończył ją w 1790 roku nowy właściciel książę Massalski. Powstał narożny, piętrowy pałac, w stylu barokowym, z portalami kolumnowymi, zdobionymi obramieniami okien i bogatym wystrojem fasady oraz reprezentacyjnych wnętrz pierwszego piętra. Przebudowa fasady w stylu neoklasycystycznym z nadbudową drugiego piętra, nastąpiła w 1815 roku, kiedy pałac trafił w ręce architekta Szczepana Humberta.

W 1833 roku pałac kupił baron Karol Larisch, współzałożyciel Krakowskiej Szkoły Rzemieślniczej. Po wielkim pożarze w 1850 roku, pałac odbudowano w stylu neobarokowym w 1854 roku, według projektu Pawła Barańskiego. W 1882 roku dołączono do niego budynek od strony placu Wszystkich Świętych. Po remoncie baron Larisch przekazał pałac miastu na cele użyteczności publicznej. Mieściło się w nim między innymi Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych oraz Seminarium Nauczycielskie i Szkoła Ćwiczeń, do którego uczęszczał Stanisław Wyspiański i Józef Mehoffer oraz historyk prawa i pisarz Stanisław Estreicher.

Dzisiejszy kształt pałac uzyskał w czasie remontu w drugiej połowie XIX wieku. Od tego czasu do drugiej wojny światowej rezydowali w nim prezydenci Krakowa. Po wojnie była tu biblioteka i urząd stanu cywilnego. Obecnie należy do Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie przebudowy w 2003 roku, na dziedzińcu powstała dwupoziomowa aula na 300 osób oraz kilka mniejszych sal konferencyjno-recepcyjnych.

Pałac reprezentuje architekturę historyzującą z XIX wieku. W elewacjach wyróżniają się okazałe, bliźniacze portale wejściowe. W fasadzie głównej, od strony placu Wszystkich Świętych, zwieńczonej attyką z dwiema terakotowymi figurami, w monumentalny portal wkomponowany jest centralny ryzalit.