Dnia 1 września 1935 roku metropolita krakowski, ksiądz arcybiskup książę Adam Stefan Sapieha, uroczyście poświęcił wzniesiony obok plebanii Dom Katolicki, w obecności miejscowych duchownych z księdzem Leonardem Prochownikiem, bractw i stowarzyszeń katolickich oraz zebranych wadowiczan. Główne wejście do budynku znajdowało się od strony ulicy Ogrodowej, dzisiejszej ulicy Emilii i Karola Wojtyłów. Z kościoła bezpośrednie wejście prowadziło do dużej sali teatralnej z miejscami siedzącymi dla 324 osób. Obok znajdowały się szatnia i garderoba. Z sali teatralnej korzystała nie tylko wspólnota zgromadzona wokół kościoła, ale również rozwijające się lokalne środowisko artystyczne. Od 1936 roku wystawiano tu sztuki teatralne pod kierownictwem nauczyciela gimnazjalnego, księdza infułata Edwarda Zachera. Repertuar był ambitny, obejmował głównie utwory o tematyce religijnej i przyciągał miejscowych miłośników teatru. W 1936 roku współreżyserem przedstawienia „Nie-Boska Komedia” był Karol Wojtyła, debiutujący również jako odtwórca jednej z głównych ról hrabiego Henryka. W tym czasie w Wadowicach pracowało kilka grup scenicznych. Ich opiekunowie współpracowali na przykład podczas organizacji przedstawienia „Apokalipsa świętego Jana”, w której Karol Wojtyła grał główną rolę. Kilka rekwizytów potrzebnych do inscenizacji ksiądz Edward Zacher wypożyczył od karmelity Bogusława Woźnickiego. Jednym z nich był fotel używany przez celebransa w czasie uroczystości w klasztornym kościele, który do teatru przyniósł sam młody Karol. Ostatnim spektaklem, w którym wziął udział Karol Wojtyła przed wyjazdem z Wadowic, był „Judasz z Kariothu” młodopolskiego dramaturga Karola Huberta Rostworowskiego.