Grunt pod kościół i dom zakonny ofiarowała księżna Konstancja Sanguszkowa, na której życzenie nadano mu wezwanie. Budowę świątyni projektu profesora architekta Jana Sas-Zubrzyckiego, rozpoczęto i zakończono dzięki Diecezji Tarnowskiej oraz Polakom z Ameryki i Prus. W 1906 roku dobudowano klasztor księży misjonarzy. Kościół uszkodzony w 1944 roku w czasie działań wojennych, to neogotycka, ceglano-kamienna, trójnawowa, oszkarpowana bazylika z transeptem, zamkniętym trójbocznie prezbiterium, kryta dachówką i blachą. Jej fasadę wieńczą dwie wysokie wieże, na dole czworoboczne, wyżej przechodzące w ośmioboczne, kryte ostrosłupowymi hełmami. Do wnętrza prowadzą trzy portale ze schodkowymi szczytami. Prezbiterium jest węższe od nawy, po bokach ma kaplicę i zakrystię. Neogotyckie wyposażenie wnętrza w większości pochodzi z lat 1907–1910, w tym ołtarz główny z 1907 roku. Polichromie i secesyjne witraże w transepcie z 1907 roku, są projektu Stefana Matejki, bratanka i ucznia mistrza Jana.