Na przełomie XVIII i XIX wieku właścicielami majątku Igołomia byli Wodziccy, którzy zbudowali zespół pałacowo-parkowy mający pełnić rolę wiejskiej rezydencji. Od 1815 roku pałac był własnością Wodzickich, następnie Skorupków, i w tym czasie majątek stał się jednym z lepiej prosperujących na ziemi miechowskiej. W następnych latach Igołomia miała jeszcze dwóch właścicieli, aż w końcu w latach 1913–1945 przeszła w ręce Morsztynów. Po II wojnie światowej zespół przejęło państwo. W latach 60-tych XX wieku pałac wyremontowano na siedzibę Pracowni Archeologicznej Instytutu Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk. To murowany budynek wzniesiony w stylu klasycystycznym o prostej bryle na planie prostokąta. Od frontu jest piętrowy, od strony Wisły stroma krawędź tarasu wymagała postawienia go na wysokiej suterenie. Elewację frontową zdobi portyk z czterema smukłymi, jońskimi kolumnami, a ogrodową trójboczny ryzalit, wewnątrz którego umieszczono okrągły salon. Rozkład pomieszczeń jest typowy dla wiejskich rezydencji. Na parterze znajduje się hol, za nim okazały, kolisty, dwukondygnacyjny salon z balkonem, przykryty spłaszczoną kopułą z rozetami i kasetonami. Jego ściany dekorują fryzy, jest też marmurowy kominek z napoleońskim orłem. Z boku salonu znajdują się pokoje zdobione fryzami i rozetami oraz sztukaterią, dziełem Fryderyka Baumanna. Częściowo zachowała się oryginalna stolarka okienna i drzwiowa oraz okucia i klamki. Pałac otacza park angielski o powierzchni 8 hektarów, ze starym drzewostanem. Przy alei dojazdowej stoi murowana, klasycystyczna kuźnia z XIX wieku z piecem i resztkami wyposażenia.