Kościół zbudowano w 1605 roku na miejscu świątyni z około 1470 roku, która w XVI wieku przez kilkadziesiąt lat należała do protestantów, a katolicy odzyskali ją w 1650 roku. Nowy kościół w 1641 roku konsekrował biskup Tomasz Oborski. W czasie remontu w XVIII wieku dobudowano kaplicę. W 1872 roku świątynię odnowiono, obniżono też dach i ściany, w drugiej połowie XX wieku remontowano ją kilkakrotnie.

To kościół drewniany konstrukcji zrębowej, dwudzielny, składający się z nawy i węższego, trójbocznie zamkniętego prezbiterium z zakrystią. Do nawy przylegają dwie niewielkie kruchty i kaplica. Ściany oszalowano pionowymi deskami, dachy niezależne, dwuspadowe kryte są gontem z wieżyczką-sygnaturką z latarnią i hełmem. Na zewnętrznej ścianie prezbiterium umieszczono barokową grupę Ukrzyżowania z XVIII wieku.

Wnętrze kryje strop płaskimi z fasetami. Łuk tęczy ma wykrój w tak zwany ośli grzbiet, na belce tęczowej znajduje się barokowy krucyfiks z XVIII wieku. Najstarsza jest gotycka, kamienna, rzeźbiona chrzcielnica z 1486 roku, którą rysował Stanisław Wyspiański podczas wycieczki po regionie. Trzy późnobarokowe ołtarze pochodzą z końca XVIII wieku. W rokokowym ołtarzu głównym z pierwszej połowy XVIII wieku umieszczono obraz świętego Stanisława Biskupa z przełomu XVIII i XIX wieku. Zachowały się też rzeźbione, barokowe ławy.

Zabytek znajduje się na Szlak Architektury Drewnianej

Obok stoi murowana dzwonnica parawanowa z pierwszej połowy XIX wieku, teren otacza ogrodzenie, na cmentarzu kościelnym znajduje się kaplica grobowa rodziny Majchrowiczów z 1862 roku.