W miejscu zniszczonej świątyni jeszcze w 1813 roku mieszkańcy wznieśli nową cerkiew, w której umieścili część wyposażenia uratowanego z poprzedniej. Budynek remontowano w 1926 roku, później zaadaptowano na kościół rzymskokatolicki pod tym samym wezwaniem.

Jest to cerkiew trójdzielna, konstrukcji zrębowej, o ścianach obitych gontem. Nad przedsionkiem i babińcem wznosi się izbicowa wieża konstrukcji słupowej z baniastym hełmem z pozorną latarnią i kutym krzyżem. Nawę główną otaczają dwie czworoboczne kaplice. Przy prezbiterium dobudowano zakrystię. Nawę przykrywa dwuspadowy dach kalenicowy, prezbiterium namiotowy łamany, wieńczą je trzy wieżyczki z baniastymi hełmami i pozornymi latarniami. Dach podbity jest gontem i kryty blachą. Wpływy budownictwa katolickiego widać w wyodrębnionej zakrystii i dwóch kaplicach bocznych.

Wnętrze kryje sklepienie zwierciadlane i strop z fasetą. Ornamentalną polichromię wnętrz wykonano w 1930 roku. W niekompletnym, rokokowo-klasycystycznym ikonostasie z 1806 roku, pochodzącym z poprzedniej świątyni, są też wcześniejsze elementy. W kaplicach umieszczono ikony: Pietę z XVII wieku, Chrystusa Ukrzyżowanego z XVIII wieku, Madonnę z Dzieciątkiem i Trójcę Świętą z XIX wieku. Najstarsza ikona to Opłakiwanie Chrystusa z 1700 roku. Feretrony z ludowymi ikonami pochodzą z XVIII wieku.

Powyżej świątyni ustawiono dzwonnicę obitą gontem na wysokiej podmurówce. 

Cerkiew jest obiektem na Szlaku Architektury Drewnianej w Małopolsce.