To cerkiew drewniana konstrukcji zrębowej o ścianach oszalowanych pionowymi deskami, trójdzielna z wydłużoną nawą, kwadratowym, węższym prezbiterium i kwadratowym babińcem częściowo ukrytym pod słupowo-ramową wieżą o pochyłych ścianach, z hełmem namiotowym zwieńczonym baniastą kopułką z pozorną latarnią. Po południowej stronie sanktuarium umieszczono zakrystię. Dachy, nad nawą dwuspadowy i nad prezbiterium trójspadowy, wieńczą wieżyczki z małymi baniami.

Cerkiew na przełomie XIX i XX wieku przebudowano, pierwotne kopuły zastąpiono dachami kalenicowymi. Remontowano ją w latach 1967 i 2008, a w 1985 roku ponownie pokryto gontem.

Wnętrze kryją stropy płaskie. Ściany i stropy zdobi ornamentalno-figuralna polichromia z przełomu XIX i XX wieku. Cenne wyposażenie cerkiewne pochodzi z XVlll i XIX wieku. W kompletnym rokokowym ikonostasie z połowy XVIII wieku, w rzędzie ikon namiestnych znajduje się rzadka ikona świętego Onufrego. Późnobarokowe są ołtarze, główny z baldachimem i tabernakulum oraz dwa boczne z ikonami Matki Bożej z Dzieciątkiem z końca XIX wieku i świętego Mikołaja z XVIII wieku oraz obrazami z XVII, XVIII i XIX wieku. Nad nawą nadwieszony jest chór muzyczny z wklęsło-wypukłym parapetem.

Teren wokół cerkwi otacza ogrodzenie z bali kryte gontowym daszkiem, ze słupowo-ramową bramką z daszkiem z baniastym hełmem i krzyżem.