Świątynia wznoszona z cegły i ciosów kamiennych w latach 1490–1510, dziś jest charakterystycznym elementem krajobrazu miasta. To późnogotycki, trójnawowy kościół halowy z szeregami kaplic wzdłuż naw bocznych, niższym i węższym prezbiterium, zakrystią i skarbcem, kryty dwuspadowym dachem z wieżyczką z kopułą. W bieckiej świątyni swoje kaplice mają zarówno zamożne rody (Kromerowie, Sułowscy, Ligęzowie, Wielkopolscy), jak i cechy rzemieślnicze (tkacze, stolarze, szewcy, piekarze). Najstarszą częścią jest prezbiterium z około 1480 roku, którego budowę rozpoczęto w 1326 roku.

We wnętrzu kolegiaty na belce tęczowej znajduje się scena ukrzyżowania Chrystusa z XV wieku. Po bokach prezbiterium ustawiono późnorenesansowe, bogato rzeźbione stalle z XVII wieku. W manierystycznym ołtarzu głównym z 1604 roku widać obraz wykonany w XVI wieku i przedstawiający Zdjęcie z krzyża, jeden z trzech takich na świecie, najprawdopodobniej pochodzący z kręgu malarstwa włoskiego i przypisywany warsztatowi Michała Anioła. Jest też późnogotycka chrzcielnica z brązu z XV wieku i dwanaście ołtarzy bocznych w różnych stylach. W Oratorium świętej Jadwigi, gdzie według legendy modliła się królowa, od 2006 roku znajduje się relikwiarz z jej relikwiami. Malowidła w prezbiterium, głównie na sklepieniu, wykonał Włodzimierz Tetmajer. W kaplicach sklepienia są gwiaździste, w jednej z nich uwagę przyciąga rzadko spotykany motyw „oka”.

Obok świątyni znajduje się dzwonnica z XV wieku, która pełniła funkcję baszty obronnej – zwano ją rzeźnicką, ponieważ w razie zagrożenia bronił jej cech rzeźników. Dzwonnica łączy się z neogotycką kaplicą świętej Barbary oraz starą plebanią, której jedna ze ścian jest częścią dawnego muru obronnego miasta.