Wieś po raz pierwszy wzmiankowano w 1460 roku, a drewnianą cerkiew wzniesiono w 1858 roku w miejscu wcześniejszej z 1627 roku. Remontowano ją między innymi w latach 1926 i 1963–1965.

To świątynia drewniana konstrukcji zrębowej o ścianach obitych gontem, trójdzielna, składająca się z zamkniętego trójbocznie prezbiterium z zakrystią, nawy i kwadratowego babińca z kruchtą. Dach, nad nawą dwuspadowy i nad prezbiterium wielopołaciowy, kalenicowy łamany, pokryty jest blachą. Nad nim górują baniaste hełmy z latarniami i żelaznymi krzyżami. Obejmująca babiniec wieża konstrukcji słupowo-ramowej, ma pochyłe ściany, dach namiotowy i nadwieszoną izbicę oszalowaną pionowymi deskami z gzymsem zegarowym. W bocznych ścianach nawy widać duże, podwójne okna.

Wnętrza kryją stropy płaskie z fasetami. Polichromie architektoniczne stropów i ścian z 1873 roku są dziełem Victoria Zompha z Bardiowa, który przemalował też ikonostas, przywrócony do pierwotnego wyglądu w czasie prac konserwatorskich. W wyposażeniu jest wiele elementów z wcześniejszej cerkwi z XVII wieku, w tym: ołtarzyk Ostatniej Wieczerzy z 1630 roku, ikonostas z 1670 roku, podzielony po przeniesieniu do prezbiterium, oraz barokowa ambona. Z ikonostasu z 1627 roku zachowało się kilka ikon umieszczonych w Muzeum Okręgowym w Nowym Sączu, a w cerkwi dwie ikony z Apostołami i fragmenty desek wbudowane w ściany mensy ołtarzowej. Z XVIII wieku pochodzi ołtarz główny oraz ołtarze boczne, barokowe z XVII–XVIII wieku i rokokowy z około 1750 roku.

Teren przycerkiewny z nową, drewnianą dzwonnicą, otacza kamienny murek porośnięty darnią.