Cerkiew we wsi stanęła w pierwszej połowie XVI wieku, dzisiejsza pochodzi z 1786 lub 1795 roku. Do dziś odprawiane są w niej msze rzymskokatolickie i prawosławne, ale jej gospodarzem jest Kościół Prawosławny, który już po 1967 roku przeprowadzał remonty cerkwi i dzwonnicy.

To świątynia drewniana konstrukcji zrębowej, oszalowana gontem, jednonawowa, trójdzielna z kwadratowym prezbiterium zamkniętym trójbocznie oraz szerszą i wyższą nawą na planie kwadratu i prostokątnym babińcem. Nad przedsionkiem wznosi się prostokątna wieża konstrukcji słupowo-ramowej o pochyłych ścianach z pozorną izbicą, zwieńczona hełmem z pozorną latarnią i łacińskim krzyżem. Dachy nad nawą i prezbiterium wieńczą wieżyczki z hełmami i pozornymi latarniami.

Wnętrze zdobi polichromia architektoniczno-ornamentalna z 1924 roku, późnobarokowy ikonostas z XVIII wieku, w prezbiterium rokokowy ołtarz główny w formie baldachimu z ikoną Ukrzyżowania z końca XVIII wieku oraz późnobarokowy żertwiennik, czyli stół ofiarny z XVIII wieku z ikoną świętych Patriarchów.

Teren przycerkiewny otacza kamienny murek z bramą-dzwonnicą. Na cmentarzu zachowały się zabytkowe, kamienne nagrobki i grób prawosławnego duchownego, świętego Maksyma Sandowycza, straconego przez Austriaków na początku pierwszej wojny światowej.