Wieś w 1365 roku założył król Kazimierz Wielki, a parafia greckokatolicka istniała tu już w 1581 roku. Cerkiew świętego Dymitra (Demetriusza) z 1760 roku remontowano w latach 1797 roku, a przebudowano w 1879 roku. W okresie międzywojennym była cerkwią prawosławną, odnowioną w 1927 roku. Po II wojnie światowej stała się kościołem katolickim, remontowanym w latach 60. XX wieku oraz kilkakrotnie w latach 1998–2010.

Mocno przebudowana świątynia straciła część cech cerkwi zachodniołemkowskiej. To drewniana świątynia konstrukcji zrębowej o ścianach krytych gontem, jednonawowa, trójdzielna, składająca się z prezbiterium, nawy i babińca z dobudowaną wieżą konstrukcji słupowo-ramowej, z nadwieszoną izbicą i hełmem. Dachy cerkwi są blaszane, namiotowe, łamane z kopułami. Nad nawą i prezbiterium widać baniaste wieżyczki-sygnaturki.

We wnętrzu zachował się późnobarokowy ikonostas z drugiej połowy XVIII wieku pozbawiony carskich i diakońskich wrót oraz części ikon, uzupełniony ikonami z drugiej połowy XIX wieku. W kamiennym ołtarzu z 1967 roku umieszczono relikwie świętego Wojciecha, barokowe ołtarze boczne pochodzą z XVIII wieku. Ściany zdobi polichromia figuralna z lat 1549 i 1649 oraz z lat 1913–1927, dzieło Bronisława Kmaka, a także z lat 1966–1968 wykonana przez księdza Adama Gąsiorka według projektu Czesława Lenczowskiego.

Cerkiew otacza murek przykryty gontowym dachem. W sąsiedztwie zachował się zespół plebański z plebanią, organistówką, stodołą, spichlerzem i szpitalem dla ubogich, wybudowany w 1973 roku przez księdza Teofila Kaczmarczyka, którego grobowiec znajduje się przy kościele.

Obecnie cerkiew jest parafią kościoła rzymskokatolickiego pw. św. Stanisława Biskupa.

Cerkiew znajduje się na Szlak Architektury Drewnianej – światowe dziedzictwo w Małopolsce