Kaplicę w 1722 roku zbudowali mieszkańcy wsi i okolicy, jako wotum wdzięczności za ocalenie od epidemii czerwonki, przez którą w latach 1720–1721 zmarło 25 procent wszystkich mieszkańców wsi, czyli 130 osób. Kaplicę odnowiono w 1938 roku pod kierunkiem miejscowego majstra Andrzeja Krzysika, następnie przeniesiono z dna przyszłego zbiornika czorsztyńskiego na nowy cmentarz parafialny. Wtedy na podstawie rysunków i fotografii zrekonstruowano zniszczone wcześniej soboty.

To budynek z drewna modrzewiowego na kamiennej podmurówce, konstrukcji zrębowej o ścianach pokrytych gontem, pod sobotami bez szalunku. Na gontowym dachu znajduje się wieżyczka z sygnaturką zwieńczona ośmioboczną banią z iglicą. Korpus kaplicy jest podłużny, zamknięty trójbocznie bez wyodrębnionego prezbiterium. Otaczają go niskie podcienia na słupach nazywane sobotami, kryte gontowym, stromym i zróżnicowanym zadaszeniem. Wnętrze kryje strop płaski, podłoga jest z desek. Wyposażenie kaplicy przeniesiono do nowego kościoła, a gotycki tryptyk do Muzeum Narodowego w Krakowie. We wnętrzu zachował się skromny ołtarz i dwa współczesne obrazy.

Dziś kaplica służy za składzik cmentarny. Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.